U izdanju Gradske narodne biblioteke “Žarko Zrenjanin”, nedavno je objavljena nova zbirka poezije, “Gluvonema” pesnikinje Dragice Stojanović.
Dragica Stojanović poeziju piše i objavljuje gotovo četiri decenije. Prva je žena pesnikinja koja je u Zrenjaninu objavila knjigu posle Drugog svetskog rata.
Nakon prve zbirke poezije Teskoba objavljene 1984. godine, objavila je zbirke: Kuhinjska kukavica, Razgovor sa Isidorom, Gladne ispovesti, Literarni sneg, Od(a)brane pesme, O Hrid, Posolica, kao i zbirku kratkih priča Cepelin.
Dobitnica je nagrada: „Milica Stojadinović Srpinja”, „Stanko Simićević”, „Ulaznica”, „Pečat varoši sremskokarlovačke”, „Smeli cvet”, „Bešenovske povelje” za duhovnu poeziju, „Stevan Sremac – Bal u Elemiru”.
Poezija Dragice Stojanović objavljivana je u brojnim književnim časopisima i desetinama značajnih antologija, među poslednjima, u španskom izdanju “Antologije srpske ženske poezije” (Ligera vuela la sombra, Madrid 2021) koju je priredila Radmila Lazić. Ovaj izbor čini poezija sedamnaest pesnikinja rođenih između 1957. i 1989. godine. Antologija je štampana dvojezično, dostupna na čitavom španskom govornom području, kao i u svim slavističkim centrima i španskim kulturnim centrima Servantes u svetu. U junu 2022. godine, u okviru promocije Antologije, Dragica Stojanović predstavila je svoju peziju u Barseloni.
Zbirka pesama Gluvonema (Gradska narodna biblioteka „Žarko Zrenjanin” Zrenjanin, 2022)
Zbirka pesama Dragice Stojanović Gluvonema, predstavlja novi dokaz da je ženska poezija dominantna kako svojim kvalitetom, tako i svojim kvantitetom na srpskoj i regionalnoj književnoj sceni. Kad je reč o Dragici Stojanović, to i nije čudno s obzirom na to da se radi o prvoj zrenjaninskoj pesnikinji nakon Drugog svetskog rata, osobi, dakle, koja je utrla put mnoštvu žena koje su pošle pesničkim stazama i bogazama.
Naslov zbirke Gluvonema ukazuje na željeni položaj žene u patrijarhatu. Ona treba da bude gluva za svaki zov osim porodičnog (da rađa i da se stara o kući, ognjištu), ali još više treba da bude nema, bezglasna, da ćuti, trpi i pati. Dragica Stojanović hrabro istupa protiv takve predstave o ženi, ona joj daje i glas i sluh, njen krik samooslobađanja odjekuje kroz lirske subjekte njenih pesama, kroz njeno lirsko ja.
Nastavljajući one poetičke potrage kojima su pre nje, između ostalih, hodile Emili Dikinson, Ana Ahmatova, Virdžija Vulf, Silvija Plat i Biljana Jovanović, Dragica Stojanović u svet odašilje uverljive pesničke slike snažne i samosvesne žene, žene borkinje koja uprkos svim društvenim silama koje pokušavaju da je sputaju ponosno stoji i peva o sebi i iskustvu svojih „sestara“. Jer sestre su same sebi dovoljne i njima s pravom pripada budućnost.
Vladimir Arsenić,
urednik izdavačke delatnosti Gradske narodne biblioteke “Žarko Zrenjanin”
…”Ove duge pesme Dragice Stojanović jesu pletiva izvezena prstima od vazduha i jezika, ali trebalo je pesničkom slikom videti i usuditi se da suptilnu hrabrsot oblikuje kao štep koji blista u rodbinskim molitvama, ali i u posudama. Ovo je poezija koja neodbranjivo asocira i mudrim milovanjima izaziva (samo)otkrića. Taktilno se preobražava u izrecivo, vazdušasto „možda” i u hartiju koja traži oslonac upirući otkucajima srca i modrinom prozirnosti ušnih školjki da osunčano bude zapisano, a čitko osvetljeno.
Poezija putovanja, tišine, saučešća, boravljenja, mirovanja, čudna od varnica čulnog iznenađenja i izazovna do nepoštednog samoučitavanja…”
