Vernici srpske pravoslavne crkve danas proslavljaju svetitelja Svetog Savu, koji se smatra jednom od najznačajnijih ličnosti srpske istorije. Bio raški plemić iz vladarske obitelji Nemanjića, uticajni diplomata i prvi srpski arhiepiskop.
Bio je najmlađi sin velikog župana Stefana Nemanje i brat kraljeva Vukana i Stefana. Uz podršku vaseljenskog patrijarha je proglasio samostalnost raške crkve od Ohridske arhiepiskopije 1219. godine i postavio temelje današnje Srpske pravoslavne crkve. Od rimskog Pape je isposlovao kraljevsku krunu i suverenitet za tadašnju Srbiju. Nakon krunisanja brata Stefana 1221. godine, radio je na jačanju crkvene organizacije, pokrštavanju „neznabožaca“ i „jeretika“ i iskorenjivanju raških bogumila.
Kroz stoljeća je Sava postao folklorna pojava, junak narodnih priča koji nadmudruje đavla. Mošti svetog Save su bile u Mileševi, sve dok ih Sinan-paša nije spalio u Beogradu kao kaznu za banatski ustanak Srba 1594. godine. Posle oslobođenja od Turaka na Vračaru je podignut Hram svetog Save.
U crkveni kalendar sveti Sava je ušao tek za Balkanskih ratova 1912-1913. Srpska pravoslavna crkva slavi Savu kao sveca 27. januara po gregorijanskom, odnosno 14. januara po julijanskom kalendaru. Nakon Prvoga svjetskoga rata Sv. Sava postaje školska slava u sklopu stvaranja ‘svetosavlja’, nove ideologije desnih krugova u Crkvi i oko nje. Za vrijeme SFRJ nije se službeno slavio, da bi se u škole vratio 1990. kao neradni dan i školska slava.
